In een interview met mevrouw Braam in de Verdieping van het dagblad TROUW op 1 juni stelt ze dat een Twee staten oplossing in Israël en de Palestijnse gebieden gelijk staat aan apartheid.
Onze reactie:
Als intro schrijft Jak Verwaal:
Mevr Braam vergeet te vermelden dat de Westbank tussen 1949 en 1967 ‘Judenrein’was, tevens onleefbaar voor Samaritanen, Christenen en moslims met een afwijkende mening. In 1964 is de PLO in Jeruzalem opgericht om ook het restant van het voormalige mandaatgebied Palestina op gelijke wijze vorm te geven. Wie echter nu van de ‘rivier tot de Middellandse zee’ wil meewerken aan de opbouw van Israel, Joods, Bahai, christen, Druus, Mandeeer, Bedoeien, Samaritaan of moslim kan vandaag aan de slag en ontvangt normale burgerrechten.
Vervolgens reageert Marja van den Beld als volgt:
Conny Braam heeft haar sporen verdiend als activiste tegen het apartheidssysteem van blank Zuid Afrika. In een interview (Verdieping 1juni ) noemt ze een paar grote namen uit die strijd, waaronder Nelson Mandela. Ook mijn held, evenals bisschop Tutu. Zij hebben een hoge prijs betaald als slachtoffers van een onmenselijk systeem. Evenals deze mensen deden, trekt Braam een onmiddellijke parallel met het lijden van de Palestijnen. ”De warmte van solidariteit” met een ander volk dat zich ook slachtoffer voelt. “Men ziet dat in Palestina exact hetzelfde aan de hand is. Twee staten is apartheid.” Maar slachtofferschap in Zuid Afrika staat niet automatisch garant voor kennis over het ingewikkelde conflict in het Midden Oosten. Uit niets in het artikel blijkt dat zij zich daarin verdiept heeft. De situatie onder Zuid Afrika’s apartheidssysteem is namelijk onvergelijkelijk met de positie van de Palestijnen in Israël. Ook de voorgeschiedenis is een totaal andere. Als kind woonde ik enige tijd in Zuid Afrika. Mijn afstudeerscriptie als theoloog behandelde de anti-apartheidstheologie zoals gepraktiseerd in het Christelijk Instituut van dr. Beyers Naudé. Ook zijn collega, dr. Nico Smith, heb ik persoonlijk gekend. Beide blanke theologen hebben hun vrijheid opgeofferd voor hun diepe overtuiging dat apartheid een zonde tegen God is. Zwarten waren slechts werkpaarden in dienst van hun blanke meesters. Bij wet volkomen rechteloos, minder waard dan een dier. Ze mochten nergens zitten, staan of gaan waar blanken waren. Niet in het park, in het zwembad, de bus of het strand. Als een blanke naderde, moesten zij op straat gaan lopen. Elke winkel had twee ingangen en de Afrikanen werden geacht te wachten tot elke blanke klant was geholpen. Ze woonden in sloppen aan de uiterste rand van de stad of in hutjes achter in de tuin van hun baas. Hun kinderen verbleven bij de grootouders mijlenver weg in Bantoestans. Afgelegen onvruchtbare gebieden die aangewezen waren door de blanke overheid. Velen zagen hun gezin eén keer per jaar. Er zijn bibliotheken volgeschreven over de diep verankerde ontmenselijking die tot op vandaag, zoals Braam ook aangeeft, de ontwikkeling van rechtvaardige verhoudingen in Zuid Afrika bemoeilijkt.
Als de apartheid in Zuid Afrika als norm gehanteerd wordt, dan is er maar eén conclusie, namelijk dat er in Israël geen sprake is van apartheid. Enige jaren geleden kwamen een aantal zwarte Zuidafrikanen naar Israël op uitnodiging van het Jerusalem Institute for Public Affairs om zelf te ervaren of zij in Israël apartheid tegenkwamen. Hun reactie liet niet lang op zich wachten. Apartheid, waar dan? Ze zagen Joden en Arabieren naast elkaar in de bus, aan de universiteit. Palestijnen die als Israëlische staatsburgers alle burgerrechten hebben en in elk beroep te vinden zijn. Zeker, er is discriminatie en er zijn verwaarloosde buurten. Maar ook vele kontakten met de niet-Israëlische Palestijnen in Gaza en op de Westoever die bestuurd worden door Hamas en de Palestijnse Autoriteit. Een cruciaal verschil is dat de blanken in Zuid Afrika geen enkele bedreiging te verduren hadden van de zwarte bevolking, terwijl de Palestijnen deel zijn van de omringende Islamitische wereld waar, op basis van Koranteksten, de Jihad tegen Joden gepreekt wordt als heilige plicht. Al ver voor de stichting van de staat Israël leidde dat tot vervolging en verdrijving van Joden uit vele Arabische landen. De barbaarse aanslag van Hamas is de laatste in een eindeloze reeks van bloedige aanslagen en oorlogen met de bedoeling de Joodse staat te vernietigen. Braams pleidooi voor eén gezamenlijke staat betekent dan ook regelrechte zelfmoord voor Israël. En een veroordeling van de Palestijnen tot de terreur van Hamas.
